„Dajcie mi 6 godzin na ścięcie drzewa, a pierwsze 4 spędzę na ostrzeniu siekiery” – tak miał powiedzieć Abraham Lincoln. Podobno nie powiedział, bo drzewa ścina się kilka minut a nie godzin. Pomimo to lubię ten cytat. Pokazuje, że trzeba dobrze przemyśleć, w co zainwestować czas, aby osiągnąć zamierzony cel.
W jednej z powieści Sz. Twardocha pojawia się żyd, który „Słynął z tego, że zawsze uprzejmie sądowi dziękował za wymierzoną karę, nawet kiedy wyniosła dwa tysiące złotych”. Ten żyd pojął jedną z najtrudniejszych prawd w sztuce prowadzenia sporów sądowych – nigdy nie bądź przeciwnikiem sądu.
Pismo procesowe wysyłamy do sądu. Ale czy piszemy je dla sądu? Cóż z tego, że koperta trafi do adresata, jeżeli pismo nie trafi do sędziego. W natłoku spraw łatwo zapomnieć na czyjej opinii zależy nam najbardziej.
Perspektywa stron i sądu na pisma procesowe jest całkowicie odmienna. Składający pismo z entuzjazmem myśli: „No teraz to przekonam sąd, że mam racje”. Sędzia natomiast, zamiast pisma, zobaczy kolejny tom akt, złożony obok wielu podobnych. Jak w tym natłoku dokumentów ma zwrócić uwagę na to, co napisaliśmy?
Poleganie na utartych schematach jest ryzykowne. Najlepiej mogli się o tym przekonać ci, którzy po ostatniej nowelizacji KPC zgłaszali zastrzeżenie do protokołu. Standardowo wygłaszana przy tej okazjiformułka „wskazując naruszenie art. 207, 217 i 227 KPC” okazuje się mało aktualna, gdy 2 z 3 powołanych w niej przepisów już nie obowiązuje. Co więc wskazywać zamiast nich?
